Αλλά ασυμβίβαστη

Ιστορίες Ψυχοθεραπείας & Focusing

Θεσσαλονίκη, 2023

Ότι και να’ναι αυτό είναι κάτι που δεν περνάει. Έχει μια ροή, μια συνέχεια που με τσακίζει. Όχι δεν με τσακίζει, με εξαντλεί. Υπάρχει κάτι που θέλει την προσοχή μου. Και κάτι που θέλει να τελειώνει με αυτό, να συνεχίσουμε την ζωή μας. Το καταλαβαίνω αυτό που θέλει να τελειώνουμε… είναι κουρασμένο… πονάει… Καίγεται… το οξύ το καίει εδώ και ένα μήνα… αυτό το συνεχές τσιρτσίρισμα, σιγά σιγά και βασανιστικά, διαποτίζει την σάρκα. Απρόσωπο. Αδίστακτο. Στάζει. Διαρρέει. Είναι έτσι, φωνάζει. Έτσι είναι, καίει. Μην τυχών το αγνοήσετε, έτσι είναι, σαρκοφάγο υγρό. Κάτι υπάρχει πηκτό και σκούρο, σαν παλιό αίμα. Έρχεται να σώσει λίγο την κατάσταση. Να σβήσει το κάψιμο, να δροσίσει. Το οξύ είναι κιτρινωπό, έχει διεισδύσει παντού, σαν πύον, σαν μολυσμένη σάρκα όλα μέσα, τα τρώει όλα από μέσα προς τα έξω.

Κάθομαι λίγο εκεί, μαζί με όλα αυτά. Είναι στόμα, όλο. Ένα στόμα γεμάτο πύον, πηκτό αίμα στην γλώσσα. Ένας λάρυγγας σαν σπηλιά. Όχι είναι στομάχι, σωθικά. Είναι όλα. κάθε εσοχή.

Έχει μια λίμνη από πηκτό, σχεδόν μαύρο αίμα κάτω. Η σπηλιά είναι από σάρκα όλη ποτισμένη με οξύ. Έχει ησυχία. ¨Όλα είναι ζεστά. Το αίμα κοχλάζει. Επιπλέουν κόκκαλα. ‘Ολο, κουνιέται.

Κάτι έρχεται από πάνω και τα γκρεμίζει όλα. Οι πέτρες γίνονται άμμος με την μανία του. Είναι πάρα πολύ θυμωμένο. Είναι όλα γκρι. Όλα σαν στοιχειωμένοι πύργοι που διαλύονται με τον δυνατό άνεμο που δημιουργεί η μανία του.

“Είσαι ένα χαζό, μικρό, που ασχολείσαι ακόμη. Σταμάτα να ασχολείσαι με αυτό!”

Με ποιο;

“Με τον έρωτα! Σταμάτα να ασχολείσαι με αυτό, δεν έχεις κάτι ποιο ενδιαφέρον να κάνεις; Κάτι ποιο σοβαρό; Τι είσαι; Μικρό κορίτσι; Για αυτό την πατάς έτσι, για αυτό το πικρό οξύ της προδοσίας σου καίει τα σωθικά! Επειδή εσύ ακόμη ψάχνεις τον έρωτα, το ταίριασμα, το προσωπικό… Δεν βάζεις με τίποτα μυαλό, είσαι τόσο χαζή θεέ μου, έγινες πάλι ρεζίλι σε όλους, σαράντα χρονών, δεν μπορείς να ξεπεράσεις να πιστεύεις ακόμη στον έρωτα!”

Το ακούω. Το νιώθω. Πονάει. Είναι προστατευτικό. Αλλά έχω ζήσει χωρίς έρωτα και δεν ήταν ωραία. Δεν μου ταιριάζει. Έτσι κάνω εγώ, ερωτεύομαι. Ερωτεύομαι κάθε άνθρωπο, κάθε κατάσταση, κάθε θέα, κάθε εμπειρία. Δίνομαι και παθιάζομαι. Έτσι ζωντανεύω, ξυπνάω, βιώνω.

Αν κλειστώ μέσα μου, αν αποποιηθώ πάλι αυτό το κομμάτι μου, δεν μένει κάτι. Μόνο ντροπή, και καμιά σπίθα για ζωή.

Μπορεί να είναι και παιδιάστικο, δεν ξέρω. Δεν ξέρω γιατί οι άλλοι είναι τόσο κουλ… γιατί μπορούν και το τιθασεύουν ή είναι πιο ανεξάρτητοι και δεν χρειάζονται τέτοια σχέση, προσωπική…

Νομίζω αυτό είναι πίσω από όλα. Το πρόσωπο.. Εγώ τον είδα τον άτιμο σαν πρόσωπο… αυτός με είδε σαν μέσο. Έμεινε εκεί, στο απρόσωπο.

Οπότε να και ο δεύτερος λόγος που δεν μπορώ να αφήσω τον έρωτα: Δεν τον έχω ζήσει ακόμη. Θέλω να ζήσω το πώς είναι να με ερωτεύεται κάποιος σαν πρόσωπο. Να με βλέπει, στα αλήθεια, σαν μια ξεχωριστή οντότητα, και όχι σαν ένα μέσο που θα τον κάνει να νιώσει καλά ή να σχετιστεί με τον εαυτό του μέσα από μένα. Και έτσι, δικαιούμαι να κολλάω στην ιδέα του έρωτα, ως κάτι που θέλω να ζήσω και να το νιώσω στα σωθικά μου.

Μπορώ να μην το δείχνω τόσο ίσως…; Να το τιθασεύω, να το κουκουλώνω… Μπα, δεν μπορώ, θέλω να φαίνεται, ας είναι και γελοίο… Ποιος θα με κρίνει; Ο κυνικός, που υπέκυψε στην φωνή του φόβου του; Ή αυτός που το έχει βρει; Αυτός θα με καταλάβει.

Απλά μαζί με αυτό, πρέπει να είμαι και ασυμβίβαστη.

Μόλις ξεστομίζω αυτή τη λέξη, νιώθω ότι αυτή ήταν η σωστή. Αυτή είναι το ζητούμενο, το όλο θέμα.   Ασυμβίβαστη. Την δοκιμάζω ακόμη μια φορά. Κάτι λείπει. Τι λείπει; Λείπει το αλλά. Αλλά ασυμβίβαστη. Έτσι είναι το σωστό.

Αυτό που κόχλαζε και έκαιγε ηρέμησε τώρα, μίλησε, ακούστηκε. Με αυτό έχει να κάνει λοιπόν, με το κομμάτι που επιμένει στον έρωτα, αυτό το μικρό κορίτσι, που λέει ναι, αλλά, και αυτό που θυμώνει μαζί του που μπαίνει έτσι σε αυτόν, απροστάτευτο, ανίδεο, αφελές, υποταγμένο. Το ασυμβίβαστο.

Τα σωθικά μου γαλήνεψαν, η καρδιά καταλάγιασε.

Τώρα ξέρω, το επόμενο μου βήμα θα με πάει πιο κοντά σε αυτό που είμαι. Στο αλλά ασυμβίβαστη.

Τώρα είμαι εντάξει.

Ν. Π

[σημ: δημοσίευση με την άδειά της]

Photo by Nadi Whatisdelirium on Unsplash

Ελπίδα Χατζοπούλου, MSc

FOT ψυχοθεραπεύτρια