Εξομολόγηση

Υπάρχει κάτι δύσκολο και άβολο στο να λες την αλήθεια σου σε κάποιον άλλον, όπως στις σχέσεις σου, στην ψυχοθεραπεία, ή στην εξομολόγηση. Κάτι τόσο ολότελα ενοχλητικό, που κάνει να σφίγγονται τα σωθικά, συχνά σε σημείο απάνθρωπο. Κάτι με αυτήν την εισβολή στα βαθύτερα και σκοτεινότερα σημεία μας… φέρνει στην επιφάνεια μια τόσο μεγάλη ευαλωτότητα, που φτάνει σχεδόν σε σημείο πόνου.

Δεν το “έπιανα” ποτέ για παράδειγμα αυτό με τις εξομολογήσεις, ούτε της Εκκλησίας ούτε και του “μεταξύ μας”. Αλήθεια, δεν το έπιανα ποτέ. Δεν έλεγα ποτέ ψέματα, αλλά ούτε και ήμουν από αυτές/ούς της «εξομολόγησης» και του «κάτσε να σου πω τα μυστικά μου». Δεν καταλάβαινα ούτε το “καθαρτικό” στοιχείο του πράγματος, ούτε το “εξιλεωτικό” του. Στα πλαίσια της θρησκείας, το θεωρούσα μάλιστα ως ένα τρόπο υποτίμησης, υποταγής, μέχρι και τιμωρίας. Στο μεταξύ μας δε, ως υπερβολικό «άνοιγμα» και συχνά, ως παραβιαστική οικειότητα.

Ξεκινώντας ψυχοθεραπεία, και μπαίνοντας ενεργά στην διαδικασία συχνών και βαθιών εξομολογήσεων… λυπάμαι… αλλά συνέχιζα να μην το «πιάνω». Θέλω να πω, φυσικά, υπήρχε ο προφανής σκοπός της θεραπευτικής εξομολόγησης, που ήταν η αποκάλυψη των ενδόμυχων για να τα μάθει ο Θεραπευτής και να μου πει πώς να τα λύσω, ή έτσι νόμιζα στην αρχή. Μετά κατάλαβα ότι περισσότερο τα λέω για να τα ακούω εγώ, και να μπορώ εγώ να τα συνειδητοποιώ και να τα αλλάζω, αν θέλω, και αν μπορώ.

Αλλά πάλι - αυτό το “καθαρτικό”, αυτό το “εξιλεωτικό”…. μπα…. δεν το έπιανα…

Συνέχιζε να είναι αυτό το «αναγκαίο κακό», με το όφελος του να τα συζητάω, να τα ακούω, να τα φέρνω στο φως της μέρας, και να τα αντέχω… να βλέπω ότι ίσως να μην είναι τόσο, μα τόσο χάλια… εντάξει, αυτό άρχισα να το πιάνω… Και είχε και μια ανακούφιση… Ίσως.

Συνέχιζε όμως να είναι επίπονο. Κάθε φορά. Κάθε. Φορά. Πόνος.

Ντροπή. Ξεφτίλα. Ταπείνωση. Ξεκοίλιασμα. Κι άλλος πόνος. Ενοχές. Ρίγος. Κρύο. Κούραση. Απελπισία. Μαυρίλα. Σκοτάδι. Μοναξιά. Απομόνωση. Κι άλλος πόνος.

Αλλά συνέχιζα να πηγαίνω. Να εξομολογούμαι. Να ανοίγομαι. Να ξεγυμνώνομαι. Να πονάω.

Μέχρι που, κάποια στιγμή…

Το έπιασα.

Μου πήρε χρόνια και πολλά πολλά δάκρυα πόνου. Αλλά το έπιασα.

Και μαζί με αυτό, “έπιασα” και τις άλλες λέξεις-κλειδιά πολλών, αχώνευτων κατά τα άλλα, θρησκειών: Εξομολόγηση. Ταπεινότητα. Άφημα. Θάνατος. Ανάσταση.

Θέλει κότσια το ξεκοίλιασμα της εξομολόγησης και της αλήθειας. Αλλιώς, δεν έχει και νόημα - τι να καταλάβει κανείς αν δεν έχει εντόσθια να βγουν, αν δεν έχει εγωισμό να σπάσει, ψυχή για να ματώσει;

Και τελικά, έτσι χτίζεται η «προσωπικότητα», έτσι έρχεται η «απελευθέρωση», αυτό εννοούσαν όταν μιλούσαν για «σωτηρία».

Τώρα το έπιασα.

Ελπίδα Χατζοπούλου, MSc

Ψυχοθεραπεύτρια FOT/ Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας