Κύκλοι

Τελείωσε η πρώτη Καρέκλα ρε συ, το πιστεύεις; Πως είσαι; Δεν θυμάμαι αν το ρώτησε αυτό η Στέλλα από κοντά ή από το τηλέφωνο, αλλά ήξερα τι εννοεί. Το αναλογίστηκα λίγο. Πώς είμαι; Πως ήμασταν όλοι; Πως ήταν οι άλλοι; Κάποιοι με κρυώματα, κάποιοι με πυρετό, κάποιοι με τη μέση τους, εγώ κι η Στέλλα με λίγο από όλα. Ένας κύκλος είχε κλείσει και εμείς νιώθαμε αποδεκατισμένοι.

Το έχετε παρατηρήσει αυτό; Όταν τελειώνει κάτι, όταν ολοκληρώνεται ένα σημαντικό έργο, όταν ένα κεφάλαιο της ζωής κλείνει, τότε κάτι σαν να καταρρέει. Σαν ένα εσωτερικό shut down να μας καταλαμβάνει. Σαν να παίρνει το χρόνο του το σώμα, να ζητάει με τον τρόπο του εσωστρέφεια και αναδιάρθρωση.

Οι παιδίατροι το ξέρουν πλέον, πως κάθε άλμα ανάπτυξης  ξεκινάει ή συνοδεύεται από μια παιδική ασθένεια, έναν πυρετό ή μια ίωση. Το ίδιο και η εφηβεία, το σώμα ψηλώνει και πονάει, οι ορμόνες ανατινάσσονται στον εγκέφαλο και το ανοσοποιητικό είναι σε συνεχή κρίση. Το μεγάλωμα μας το βιώνουμε με οδύνη λοιπόν, ή όπως λέει και το τραγούδι “η ψυχή πονάει όταν ψηλώνει”.

Κι έτσι, μεγαλώνουμε.

Και όσο το σκέφτομαι, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Μεγάλωμα σημαίνει ανάπτυξη απλά και απέριττα, και ανάπτυξη σημαίνει αλλαγή. Και αλλαγή σημαίνει αναστάτωση, ανακάτεμα, ξεβόλεμα. Σημαίνει την απώλεια του παλιού και τον ερχομό του νέου. Σημαίνει να αδειάσω από κάτι για να γεμίσω με κάτι άλλο. Και η ψυχή μας το περιμένει αυτό από κάθε κύτταρό μας, στα μεγάλα μας μεγαλώματα. Περιμένει από το σώμα μας να πετάξει αυτά που δεν του κάνουν πια, και να εξελιχθεί, ακόμη και βίαια, ενσωματώνοντας αυτό το καινούριο που έμαθε, που του ταιριάζει περισσότερο. Κι έτσι να αλλάξει, να γίνει ένα άλλο.

Μέσω του Focusing, παρατηρώ αυτή τη διαδικασία αλλαγής να συμβολίζεται με διάφορους τρόπους. Τα τελευταία χρόνια πχ βλέπω ένα όνειρο πριν από κάθε μεγάλη αλλαγή της ζωής μου. Δεν είναι το ίδιο όνειρο κάθε φορά, αλλά έχει ένα κοινό στοιχείο. Εμπεριέχει ένα σύμβολο «μετάβασης». Κάτι απλό. Ένα τρένο πχ ή ένα λεωφορείο. Κάτι που να υπονοεί μια επικείμενη μετακίνηση. Φοβερό, ε;

Αυτή τη φορά δεν είδα όνειρο. Αυτή τη φορά συναντήθηκα με το μήνυμα αυτό σε έναν άλλον χώρο, αυτό της Γραφής. Έτσι λοιπόν, εντελώς απροσδόκητα και ανύποπτα, όπως και στα όνειρά μου δηλαδή, το μήνυμα με έπιασε στον ύπνο. Γιατί έκανε το εξής. Ήμασταν με την ομάδα Δημιουργικής Γραφής που συμμετέχω. Η Στέλλα λοιπόν, πάλι εκεί. Συνήθεις ύποπτοι όμως και τα άλλα μέλη της ομάδας, και όλα αυτά μαζί φτιάχνουν ένα κλίμα οικειότητας, έτσι; Έτσι. Εγώ στην οικειότητα, αφήνομαι, τελευταία. Δεν ήμουν σίγουρη, αλλά τελικά είναι αλήθεια. Το κάνω. Και αυτή η ιστορία, για μένα, το αποδεικνύει. Συνεχίζω. Είμαστε στο εργαστήρι γραφής, εγώ και η γνωστή ομάδα. Έχουμε να γράψουμε άσκηση για “Μια σημαντική στιγμή της ηρωίδας/ του ήρωά μας. Μια στιγμή που την/τον καθόρισε στο παρελθόν”. OK; ΟΚ. Το’ χω. Γιατί είναι η καημένη αυτή η ηρωίδα που το παθαίνει αυτό, όχι εγώ, σωστά; Και επίσης είναι και παλιό, δεν είναι τώρα, και άρα δεν με αφορά δυο φορές. Οπότε δεν πα να χει πάθει ότι θέλει. Και γράφω. Η ιστορία βγαίνει αβίαστα. Κάτι μέσα μου ξέρει τι γράφει, κάτι κουνάει το στυλό μανιωδώς, λες και περίμενε την ώρα και την στιγμή που θα έβρισκε την ευκαιρία να την πει αυτή την ιστορία. Και είναι μια περίεργη, στενάχωρη ιστορία, λίγο πιο μελοδραματική για τα γούστα μου. Είναι μια ιστορία για μια γυναίκα που έχει κάνει κάτι, που το ήθελε μεν, αλλά της στοίχισε, και ήταν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο για λίγο, και τώρα βγήκε, αλλά ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να πατήσει στο χαλί που θα την φέρει στο επόμενο δωμάτιο. Έχει ένα μετέωρο βήμα, μάλιστα κάπου αυτή η ιστορία. Ένα βήμα που η ηρωίδα δυσκολεύεται να κάνει και που τελικά ξαπλώνει εκεί στο κενό που αφήνει το χαλί, πάνω στο μάρμαρο μέχρι να προετοιμαστεί για αυτό το επόμενο βήμα.

Τι ιστορία είναι αυτή; Μια τυχαία. Δεν με αφορά. Κι όμως κλαίω με λυγμούς όταν την ολοκληρώνω. Και όσο κι αν προσπαθώ να την διαβάσω μετά στην ομάδα αδιάφορα, πάλι τα δάκρυα τρέχουν. Άρα; Άρα κάπου με αφορά, τελικά, αλλά στη δεδομένη στιγμή, δεν ξέρω που.

Και είναι τώρα σχεδόν μια βδομάδα μετά, που είναι άρρωστη η κόρη μου, κι εγώ είμαι σαν άρρωστη αλλά από όχι από κάτι διαγνώσιμο, έτσι γενικά κι αόριστα, και σκέφτομαι τι άρθρο να ανεβάσω για την Καρέκλα και το Κλείσιμο της πρώτης ομάδας στο site μου, και σκέφτομαι όλο αυτό με τους κύκλους που κλείνουν και τις μεταβάσεις και τότε είναι που μου σκάει -έτσι, focusιανά θα πω, - μου γίνεται η σύνδεση. Η ιστορία που έγραψα, τελικά με αφορούσε- φυσικά. Ήταν αυτή αντί ονείρου, που ήρθε να μου δείξει ότι πάλι είμαι στο κατώφλι μιας μετάβασης. Μια ηρωίδα που διαπραγματεύεται το επόμενό της βήμα. Μια γυναίκα που βλέπει τον εαυτό της να αλλάζει. Μια τυχερή, πάρα πολύ τυχερή ψυχοθεραπεύτρια που θα βρεθεί σε λίγο με την συνεργάτιδά της, πάλι, για να σχεδιάσουν τους νέους κύκλους της δημιουργικής ομάδας και της ζωής της. 

Θεσσαλονίκη, 17 Δεκεμβρίου 2023

Κείμενο Ελπίδα Χατζοπούλου

# Focusing, #ψυχοθεραπεία, #κύκλοι, #κινούμενοεργαστήριο, #καρέκλασκηνοθέτη

Photo by Charles Forerunner--unsplash