Νάρκισσος… τι ωραίο λουλούδι! Μα πόσο δύσκολο στη φροντίδα του!

Αξίζει τον κόπο άραγε να είναι κανείς με έναν/μία νάρκισσο;

Νάρκισσος… Μπορεί να είναι όμορφος, μπορεί και όχι. Μπορεί να έχει γοητεία, ιδιαίτερα χαρίσματα, πολύ εξωστρεφής, κοινωνικός, καταξιωμένος, επιτυχημένος … μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Αλλά με κάποιον τρόπο, ο νάρκισσος είναι… σαγηνευτικός! Ίσως όχι για όλους, αλλά σίγουρα θα είναι σαγηνευτικός μέχρι το κόκκαλο για εμάς που τον διαλέξαμε να είναι το λουλούδι της ζωής μας.

Περίπτωση ένα: Ο νάρκισσός μας είναι αυτό το ξεχωριστό, πανέμορφο λουλούδι, που όλοι το θαυμάζουν, και αυτό, ώ, τι τύχη, χάρισε σε εμάς την τιμή και την ευκαιρία να το πάρουμε στον κήπο μας, να το ποτίσουμε, να το ξεχορταριάσουμε, να το φροντίσουμε, μόνο και μόνο για να το δούμε να ανθίζει, αυτήν τη μία, ξεχωριστή, στιγμή του χρόνου.

Περίπτωση δύο: Ο νάρκισσός μας είναι αυτό το ξεχωριστό, πανέμορφο λουλούδι, που όμως κανείς δεν το προσέχει, κανείς δε βλέπει την ομορφιά που κρύβει μέσα του, αλλά αυτό, ώ, τι τύχη, χάρισε σε εμάς την τιμή και την ευκαιρία να δούμε αυτήν την κρυμμένη ομορφιά, και να το πάρουμε στον κήπο μας, να το ποτίσουμε, να το ξεχορταριάσουμε, να το φροντίσουμε, μόνο και μόνο για να το δούμε να ανθίζει, αυτήν τη μία, ξεχωριστή, στιγμή του χρόνου.

Αυτά. Έτσι ξεκινάνε πολύ συνοπτικά οι σχέσεις με έναν νάρκισσο, περίπτωση ένα και δύο. Και αν ψάχνετε άλλες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν. Αυτή είναι η ιστορία όλη κι όλη. Βέβαια, έχει και συνέχεια. Η συνέχεια είναι κοινή και για τις δύο περιπτώσεις, και με κάποιον τρόπο, για όσους ξέρουν τους νάρκισσους, αυτό δεν είναι έκπληξη. Γιατί στο κάτω κάτω, πρόκειται για το ίδιο λουλούδι, για την ίδια προσωπικότητα, κατά βάθος. Η ίδια προσωπικότητα σε ποικίλα χρώματα-σώματα και σε διαφορετικό χώμα, γλάστρα και συνθήκες. Ίδια διαφορά, που λένε οι Αμερικάνοι.

Και λοιπόν, πήρες το λουλούδι σου, και το έβαλες στον κήπο σου. Και ω, τι υπέροχο που θα είναι, λαμπερό και μαγευτικό, όταν έρθει η ώρα του να ανθίσει! Φυσικά, όταν σε διάλεξε ήταν ανθισμένο, ή είχε αυτό το καταπληκτικό μπουμπούκι, τόσο έτοιμο να ανθίσει και να λάμψει η πλάση γύρω του! Απλά τώρα δεν είναι. Μάλλον επειδή οι συνθήκες στον κήπο σου δεν είναι οι κατάλληλες.

Ο Νάρκισσος είναι απαιτητικό λουλούδι. Δεν είναι κανένα από αυτά τα ανθεκτικά και αυτόνομα (δευτεροκλασσάτα) φυτά που τα βάζεις απλώς στον κήπο σου και μετά με λίγο πότισμα εδώ και εκεί, βρίσκουν μόνα τους το δρόμο τους. Όχι βέβαια! Ο Νάρκισσος θέλει διαρκή και συνεχή φροντίδα. Πότισμα με το σταγονόμετρο και στην ακριβή ώρα της μέρας – τόσο που σε κάνει να φτάνεις σε σημείο να μετράς τις μοίρες του ήλιου. Θέλει οργανικό λίπασμα συγκεκριμένης ωρίμανσης, θέλει χώμα μίξης από τις βουνοκορφές των Ιμαλαΐων και τις όχθες του Αμαζονίου, θέλει θερμοκρασία χώματος στους 25 βαθμούς κελσίου, και αέρα στους 21, αλλά μην τον μετακινήσεις για να τον βάλεις μέσα τον χειμώνα γιατί δεν του αρέσουν οι αλλαγές. Και μη στριμώξεις τίποτα άλλα φυτά γύρω του γιατί ο χώρος είναι πολύ σημαντικός για αυτόν. Φυσικά, ο Νάρκισσος δεν έχει καρπούς για να φας, ούτε και μυρωδιά για να μυρίζει ο κήπος. Τα φύλλα του κιτρινίζουν με το παραμικρό εκφράζοντας την δυσαρέσκειά του με τις άθλιες συνθήκες που του παρέχεις, με την καταπίεση που νιώθει μοιραζόμενος τον κήπο και τα ζωτικά υλικά του χώματός του με άλλα φυτά και λουλούδια. Α! και επίσης θέλει να τον θαυμάζεις. Πολύ. Όχι, λάθος, θέλει να τον θαυμάζεις και να του το δείχνεις, συνέχεια. Ο θαυμασμός σου είναι πιο σημαντικός και από το νερό και τον ήλιο – ο Νάρκισσος φωτοσυνθέτει θαυμασμό! Αρκεί να είναι συνεχόμενος, άπλετος, και αληθινός. Απεχθάνεται την υποκρισία.

Έτσι σιγά σιγά, έχει γίνει ο βασιλιάς του κήπου. Έχει διώξει κάθε φυτό που υπήρχε εκεί, ξεκινώντας βέβαια από τα πιο όμορφα, γιατί δεν άντεχε να σε βλέπει να τα θαυμάζεις έτσι: τι στο καλό θέλεις τον Νάρκισσο στον κήπο σου αν είναι να θαυμάζεις μια κοινή Βιγόνια. Μετά σειρά είχαν να φύγουν τα οπωροφόρα σου, παρόλο που είχαν φρούτα για σένα, κάποια γιατί «δεν ταίριαζαν» τα χρώματά τους, κάποια γιατί μπορεί να έφερναν τα βρωμερά τους μυρμήγκια, κάποια του έπαιρναν τον ήλιο τόσο ψηλά που ήταν. Μετά έφυγε η Βουκαμβίλια γιατί απλώς δεν άντεχε να «επισκιάζεται» από αυτά τα χιλιάδες ζωηρά ανθάκια τους το καλοκαίρι που αυτός κόντευε να ξεραθεί από την ζέστη. Εμμέσως πλην σαφώς σε έβαλε να ξεφορτωθείς άρον άρον τις τριανταφυλλιές, γιατί θεέ μου, είναι δυνατόν να σου αρέσουν λουλούδια με αγκάθια; Δεν ξέρεις πόσο επικίνδυνα είναι; Τελικά αναγκάστηκες να θυσιάσεις και τα μυρωδικά σου, γιατί δεν φταίει αυτός, τα συμπαθούσε πολύ, αλλά έχει αλλεργία στις έντονες μυρωδιές. Θέλει όλον τον χρόνο σου και όλη τη φροντίδα σου, είναι κακό αυτό;

Ο Νάρκισσος χρειάζεται ολοκληρωτική «αγάπη» και αμέριστη προσοχή, γιατί όταν ήταν μικρός, ένας τόσο δα βολβός, η ζωή ήταν πολύ σκληρή μαζί του. Σκληρά, πετρώδη χώματα τον φιλοξένησαν και σιχαμερά σκουλήκια έχτισαν τούνελ γύρω του. Ο ήλιος ερχόταν από την λάθος μεριά, για μέρες και μήνες, και κάθε γλάστρα που τον φιλοξένησε ποτέ δεν ένιωσε πραγματικά τις ανάγκες του. Μόνο εσύ, ώ εσύ, εσύ είσαι τόσο κοντά, κάποιες μέρες τα πας τόσο καλά, σχεδόν τέλεια.

Έτσι, περνάει ο καιρός με τον Νάρκισσο, που είναι και το μόνο φυτό που έχεις πια στον κήπο σου αλλά που, φυσικά, στην ανεπάρκειά σου ως κηπουρός, ποτέ δεν ξανακατάφερες να «κάνεις» τα φύλλα του τόσο πράσινα όπως τις μέρες που τον πρωτο-έφερες στον κήπο σου. Επίσης, για κάτσε λίγο, σαν να μου φαίνεται ότι μπορεί και να μην άνθισε καθόλου φέτος… τι φέτος… περίμενε… είναι δυνατόν; Νομίζεις ότι την τελευταία φορά που τον είδες να ανθίζει ήταν μια άσχετη μέρα του καλοκαιριού πρόπερσι, και δεν κατάλαβες καν γιατί άνθισε τότε, αφού μισεί το καλοκαίρι.

Αυτό που παίρνεις τελικά σαν «ανταπόδοση» είναι μόνο η ελπίδα να τον δεις να ανθίζει, αυτή τη μία μέρα το χρόνο. Στην καλύτερη περίπτωση. Αυτήν την μια στιγμή. Κι αν δεν είσαι εκεί, μπορεί και να το χάσεις. Και, σαν λουλούδι που είναι, δεν θα μιλήσει καν, για να σε ευχαριστήσει. Όχι, όχι, όχι. Μάλιστα, ξέρεις τι; Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν «ανθίσει» (που είναι και όλα όσα έχει να «δώσει», στο κάτω κάτω), θα το κάνει σε μια άσχετη μέρα, σε συνθήκες που δεν αρμόζουν για το άνθισμά του, και στρέφοντας το άνθος του προς την άλλη μεριά από σένα και τον κήπο σου. Και το χειρότερο; Παρά την υπέρογκη προσπάθεια από μέρους σου, μένοντας αρκετό χρόνο μαζί του, θα το δεις να ανθίζει όλο και σπανιότερα, ίσως και ποτέ. Έτσι, για να μείνεις να αναρωτιέσαι, μήπως δεν το ποτίζω σωστά; Μήπως το τραυμάτισα σκαλίζοντας δίπλα στον εύθραυστο κορμό του; Μήπως δεν τον θαύμασα αρκετά; Μήπως δεν του αρέσει ο κήπος μου;

Μήπως δεν είμαι καλός κηπουρός;

... Χμμμ...

Μήπως δεν είμαι και πολύ εντάξει σε μια σχέση όπου εγώ έχω τον ρόλο του κηπουρού και ο/η σύντροφός μου τον ρόλο του λουλουδιού;

Ελπίδα Χατζοπούλου